Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/269

 — Niema ludzi, ludzi brak...
 — No, no.
 — Od czasu, jak wyście wyjechali, od czasu tej nieprzyjemnej sprawy, wszystko zmarniało.
 — Szkoda.
 — Zapewne że szkoda... były to złote interesa, śliczne interesa!
 — Dlaczegóż mówisz: były?... mogą się jeszcze powtórzyć.
 — Przepadły już.
 — Ty tego nie mów, Symcha, nic nie przepadło w Bielicy, to, co zarobiliśmy tam, stało się podstawą dzisiejszych naszych interesów i dzisiejszego majątku... Ja bo mam już trochę majątku.
 — I ja mam...
 — Chwalić Boga, ja wiedziałem, że ty nie będziesz kapcan, że się dorobisz.
 — Korzystałem często z waszej rady, a wyście mi zawsze dobrze radzili.
 — Tak jest: ja miałem kawałek głowy w swoim czasie. Nie potrzebuję się chwalić, ale miałem.
 — Czy wam dziś brak?
 — Już to nie to, co dawniej było... Zrobiłem się delikatny przy mojem teraźniejszem zatrudnieniu, nie mam ruchu i przez to nie