Strona:Klaudja Łukaszewicz - Pokrzywki.djvu/6

 — Nie mówcie ani słówka, bo wystraszycie... Patrzcie lepiej — Ptaszek!
 W tej chwili, z pośród gałęzi akacji, wyfrunął prześliczny ptaszek.
 Maleństwo okryte było płaszczykiem z purpurowych piórek i miało króciutki ogonek.
 Spojrzał ptaszek na nas, pokiwał główką i zawołał: cir, cir, cer, cek! — wyrażając tem jakby powitanie naszej czwórki.
 — Przecudny! Prześliczny! Droga okruszynka! — zawołałyśmy wszystkie.
 — Skąd się wzięła ptaszyna? Zupełnie jak w bajce!
 W jaki sposób znalazła się w naszym ogrodzie?
 — Wiciu, co to za ptaszek? — spytałyśmy się brata.
 Wicio był już w drugiej klasie, zwracałyśmy się zwykle do niego z zapytaniami przechodzącemi granicę naszej wiedzy.
 — Nie wiem... Trzeba będzie zapytać tatusia, albo wujka, — odpowiedział zamyślony.