Strona:Klaudja Łukaszewicz - Pokrzywki.djvu/16

tych główek. Maleństwa piszczały żałośnie i otwierały dziobki, a rzędem na gałązce siedziały dwie znane nam pokrzywki, każda z robakiem w dziobku.
 Samiczka, zobaczywszy stojące pod drzewem dzieci, pisnęła żałośnie i upuściła robaczka.
 — Nie bój się, pokrzywko, my ci nic złego nie zrobimy, — zaszeptała Irenka.
 Zaszłyśmy z tyłu drzewa, siadłyśmy na trawie i nie poruszałyśmy się, żeby nie spłoszyć ptaszków i serduszek ich nie napełniać trwogą.
 Przez cały czas naszej bytności mama-pokrzywka, oglądajac się trwożliwie na wszystkie strony, karmiła wciąż wygłodniałe dzieci i zabawiała je śpiewem.
 Poszedłszy do domu opowiedziałyśmy o naszem odkryciu i z niecierpliwością oczekiwałyśmy powrotu Wicia.
 Zobaczywszy zajeżdżający powóz, rzuciłyśmy się do brata, wołając na wyścigi:
 — Ach! cośmy znalazły! cośmy znalazły!
 — Wiciu, ty zwarjujesz z radości...