religijnej, kiedy pierwszy raz się pojawia — „Jezu Chrystus, Bóg człowiek, // mądrość oćca swego” — aktywny jest po dzień dzisiejszy.[1]
Krótsze odcinki wiersza o Bajdale i Dusiołku, chociaż także sylabiczne, są już więcej skomplikowane, zwłaszcza jeżeli chodzi o ich pochodzenie:
Szedł po świecie // Bajdała,
Co go wiosna // zagrzała —
Zachciało się // Bajdale
Przespać upał // w upale.
Siedmiozgłoskowiec sylabiczny ze średniówką po czwartej (4 + 3). Tego rodzaju siedmiozgłoskowiec jest wierszem rzadkim. Spotykamy go przede wszystkim w poezji ludowej. Z rozlicznych przykładów ten chociażby (4 + 3) — identyczny z Leśmianowskim:
Oj zielona // wierzbino,
zielono się // rozwijas,
oj nadobna // Marysiu,
młodziuchno się // zawijas.
Nie samam się // zawiła,
mateckim się // radziła.[2]
Stąd też już XV-wieczna kolęda staropolska, a kolędy śpiewał głównie lud, zna taki układ:
Nuż wy bielscy // panowie,
Panny, panie, // żaczkowie,
Narodził się // z dziewice
Na człowiecze // oblicze.[3]
- ↑ Dokładniejsze na ten temat informacje można znaleźć u następujących autorów: K. W. Zawodziński, Studia z wersyfikacji polskiej, s. 148–150; M. Dłuska, Studia z historii wersyfikacji polskiej, Kraków 1948, t. I, s. 12–14; Z. Kopczyńska, Trzynastozgłoskowiec, w: Poetyka. Zarys encyklopedyczny. Dział III: Wersyfikacja. Tom III: Sylabizm, pod redakcją Z. Kopczyńskiej i M. R. Mayenowej, Wrocław 1956, s. 380–426.
- ↑ M. Dłuska, Siedmiozgłoskowiec, w: Poetyka..., s. 191
- ↑ M. Dłuska, Czterozgłoskowiec, tamże, s. 125.
