Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/80

 — W godzinie śmierci swojej powiedz, jak się nazywasz — ozwał się sędzia.
 — Szymon Bzowski, Władysława króla syn — odpowiedział Kostka cicho, ale wyraźnie.
 Pomruk, głosy różne, współczucia, żalu, szyderstwa, nienawiści, zawziętości, litości odezwały się.
 Kat kazał się Kostce położyć na ziemi.
 Legł.
 Dwaj pachołkowie uklękli przy nim tak, iż każdy jedną ręką rozszerzył mu nogi i przytrzymywał, drugą ramię do ziemi przyciskał.
 Naówczas kat uniósł koł zaostrzony i co miał siły, uderzył.
 Jęknął Kostka. Dał się słyszeć płacz i śmiech spazmatyczny kobiet.
 Kół nie wniknął w ciało należycie.
 Drugi więc i trzeci raz ugadzał nim w ciało Kostkowe niezręczny kat rękami drżącemi, wśród okrzyków, klątw, wyzwisk, łkania i przeraźliwych pisków mieszanego tłumu; pot ściekał mu po twarzy, dygotał cały. Z Kostki zaś piersi wydzierały się jęki nieludzkie.
 Za którymś razem rozpruto ciało Kostki, jak należy; szpic utkwił we wnętrznościach. Wówczas z żygającem z podbrzusza krwią ciałem, czerwony cały od krwi pal z Kostką pomocnicy kata wznieśli i w przygotowany zawczasu dół wstawiwszy, ziemią go okopywać zaczęli.
 Trupią, ale żywą twarz Kostki z oczyma raz wraz przymykającemi się i otwierającemi ujrzano ponad sobą. Głos snać zamarł mu w piersi z cierpienia.
 Nagle tłum się zakołysał i rozstępować począł — przeraźliwy, przerażający wrzask niewieści przeszył i wstrząsnął powietrze, łby końskie sapiące wydobyły się z tłumu i na miejsce egzekucji osypani kurzem Sieniawski we zbroi,