Strona:Karolina Szaniawska - Ideał cioci Fruzi.djvu/5

—   32   —

 — Nie o mnie tutaj idzie!
 — I nie o mnie chyba.
 — No, niby tak — ponieważ Gucio…
 — Do wszystkiego, co ciocia każe, zastosuję się chętnie.
 Panna Eufrozyna miała już dosyć głośnego kucia towaroznawstwa, algebry, chemii, buchalteryi, słówek angielskich, nazw cudacznych, od których kręciło jej się w głowie.
 Dawno przyszła do wniosku, że samodzielność, osiągnięta za pomocą nauk handlowych, drogo kosztować będzie nie tylko siostrzenicę lecz i ją. Zwarjują obydwie.
 Co zaś dotycze Ludki — i ona pozbyła się złudzeń. Student flirtował ze wszystkiemi, kradł całusy, podsuwał bileciki czułe pierwszej lepszej z brzegu. Nie patrzyła już na niego, ale dużo się napłakała i dużo wycierpiała.
 Kursy handlowe poszły w kąt. Ludka doznała ulgi, odetchnęła; ponieważ jednak ciocia mówiła, że ona znajduje się obecnie bez steru i kierunku, czuła, iż sytuacya tak fatalna nie może trwać długo. Wypadało ją ratować bez najmniejszej straty czasu.
 Rozmyślania zajęły znowu kilka dni. Ciocia wyrzekała, płakała niemal nad słabym rozwojem dróg pracy kobiecej.
 — W którą stronę się obrócić? do czego się wziąć? biadała rozpaczliwie.
 Naraz błysnęła jej myśl piękna:
 — Ludko, zostaniesz lekarzem.
 — Ciotuniu!
 — Nie mów nic. Wszystko ci ułatwię, wszystko urządzę sama. Nie potrzebujesz palcem ruszyć. Pojedziemy do Szwajcaryi! Nie krępuje nas brak środków, dzięki Bogu, a dla takiego celu pieniędzy żałować nie będę — ja pionierka postępu i samodzielności!…
 — Ależ, ciotuchno!
 — Bądź spokojna!
 — Kiedy ja…
 — Nie kłopocz się i niemartw. Gdy u mety staniesz, zazdrościć będą, hołdy składać — i tobie i mnie. Ja znam ludzi. Och, czemu nie jestem trochę młodsza!… pracowałybyśmy wspólnie, ramie przy ramieniu. Och, moje sny, Ludko!
 — Ciotuniu najdroższa!
 — Skarbie mój! siostro…
 — Doprawdy — ja nie wiem, ciociu, czy…
 — Ale co ja wiem. Możesz mi zaufać.
 — Jeśli nie wytrzymam?