Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/79

—   67   —

Gdy po zaopatrzeniu konia dowiedziała się żona kowala, co się ma stać z ajentem, okazała wielkie zadowolenie z tego powodu. Pomogła nam nawet i w ten sposób zanieśliśmy pojmanego do piwnicy mimo jego obrony, polegającej, co prawda, jedynie na wyzwiskach i groźbach. Potem, mimo spóźnionej pory nie dała się kowalowa odwieść od postanowienia, aby nam przysposobić skromną wieczerzę.
 Usiedliśmy obaj przed drzwiami, a kowal zapalił fajkę na nowo.
 — Niezwykła przygoda! — powiedział. — Nie byłem jeszcze nigdy uwięziony w mojej piwnicy i nie miałem tam żadnego więźnia. Tak chciał Allah!
 Czas upływał nam na rozmowie. Minęła także wieczerza, a ja wciąż nadaremnie czekałem na Halefa i tamtych. Żona kowala położyła się znowu, a my zostaliśmy przed drzwiami. Nadeszła północ, potem jeszcze jedna godzina, ale czekaliśmy daremnie.
 — Zajechali pewnie gdzieś po drodze — próbował Szimin tłómaczyć brak oczekiwanych.
 — Nie; oni mają polecenie przejeżdżać tędy. Zatrzymali się zapewne z powodu jakiegoś nieprzewidzianego zdarzenia. Przed przybyciem tutaj nie będą nocować.
 — A może zmylili drogę?
 — Nie przypuszczam tego, zwłaszcza co do mego Halefa Omara.
 — Więc musimy czekać. W każdym razie nie przyjdzie nam to tak trudno, jak temu w piwnicy. Jak też on ten czas spędzi?
 — Całkiem tak, jak ty go spędziłeś, leżąc tam na dole.
 — Nie wierzysz zatem w to, że on jest Serbem.
 — Nie; on kłamie.
 — I że się nazywa Pimoza?
 — I o tem wątpię.
 — A jednak możesz się mylić!
 — Ba! Dobył noża... byłby pchnął rzeczywiście.