Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/20

—   12   —

 — No to dobrze! Usłyszysz prawdę. Nie wychodź, lecz zostań tutaj i powiedz nam, co chcesz wiedzieć. Odpowiemy ci teraz.
 Zająłem znowu poprzednie miejsce i zwróciłem się do stróża nocnego.
 — A zatem, czy przejeżdżali przez wieś jacy obcy?
 — Tak.
 — Kto?
 — Po północy wóz zaprzężony wołami, a potem ci, których widocznie śledzisz.
 — Trzej jeźdźcy?
 — Tak.
 — Na jakich koniach?
 — Na dwóch siwych i jednym gniadym.
 — Czy rozmawiali z tobą?
 — Tak. Stałem na środku drogi i dlatego odezwali się do mnie.
 — Czy wszyscy trzej z tobą mówili?
 — Nie. Tylko jeden.
 — Co ci powiedział?
 — Prosił mię, żebym milczał o tem, że widziałem tych trzech jeźdźców, skoroby mnie ktoś o to spytał. Dał mi bakszysz.
 — Ile?
 — Dwa piastry.
 — O to dużo, bardzo dużo! — zaśmiałem się — I za te dwa piastry wykroczyłeś przeciwko prawu proroka i skłamałeś przedemną.
 — Effendi, nie tylko te piastry temu winny.
 — A cóż jeszcze?
 — Pytali mnie, jak się nasz kiaja nazywa, a kiedy im powiedziałem, zażądali, żebym ich zaprowadził do niego.
 — Czy znałeś którego z nich?
 — Nie.
 — Ale oni znali chyba kiaję, skoro życzyli sobie rozmowy z nim. Czy spełniłeś ich życzenie i zaprowadziłeś ich do niego?
 — Tak.