Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/63

do nas i zatrzymała w pewnej odległości. Przywołaliśmy ją bliżej.
 — Chcę rozmawiać z dobrym sennorem — brzmiała zapowiedź.
 Poznałem głos dziewczynki, która ofiarowała mi kwiat.
 — Idź do niej! — rzekł Emery. — Na pewno ciebie ma na myśli.
 Kiedy podszedłem, Puebloska rzekła:
 — Musimy rozmawiać cicho, gdyż przybiegłam skrycie, nie chcę bowiem, aby ci krzywdę wyrządzono.
 — Któżby miał mnie skrzywdzić?
 — Obaj biali, którzy dziś do nas przybyli.
 — Ah, widziałaś ich zatem? Kiedy to było?
 — Trzy godziny przed waszym przyjazdem.
 — Jak długo się tu zatrzymywali?
 Podeszła do mnie bliżej i szepnęła:
 — Jeszcze są u nas.
 — Jeszcze są? To dla nas bardzo ważna wiadomość! Jesteśmy ci za nią ogromnie zobowiązani.
 — O, nie! Przybiegłam tutaj, aby okazać ci wdzięczność. Obaj biali mówili o was. Oznajmili naszym, że przyjedziecie wkrótce po nich.
 — I podjudzali was przeciwko nam?
 — Tak. Zapowiedzieli, że splondrujecie naszą estufa i że chcecie rozbić naszych bogów.
 — Ani to nam w głowie nie postało! Co jeszcze mówili?
 — Żeście niebezpiecznymi ludźmi, że popełni-