Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/53

 — Nie wiem. Sami zobaczycie. Wysłano mnie jako gońca.
 Ponieważ nie było zwykłych łodzi, Sternau spuścił na rzekę małą jednowiosłową dingi, przeznaczoną do osobistego użytku lorda, i skierował się ku brzegowi, gdzie czekał Indjanin.
 — Pójść ze mną! — rzekł zwięźle Apacz, wracając tam, skąd przybył.
 Rumak Sternaua stał na dawnem miejscu. Sternau odwiązał go, dosiadł i pojechał w galopie za czerwonoskórym. Jazda trwała dosyć długo. Indjanin zatrzymał się dopiero po godzinie. Tam już czekali licznie zebrani jeźdźcy, którzy przeszukali prawe wybrzeże. Nawet czółna stały u brzegu. Widać było z postawy Indjan, że otaczają jakieś miejsce, nie ważąc się go przekroczyć.
 Jeden z Indjan siedział na ziemi. Krucze pióra w czuprynie wskazywały, że był wyższej rangi, niż towarzysze. On to zapewne kierował poszukiwaniami. Ujrzawszy Sternaua podniósł się i rzekł:
 — Matava-se niech do mnie podejdzie.
 Sternau zsiadł z konia, oddał uzdę najbliżej stojącemu Indjaninowi i podszedł do czerwonoskórego. Ten wskazał na ziemię.
 — Mój biały brat niech zobaczy!
 Sternau spojrzał, spoważniał i nachylił się niżej.
 — Ach, to ślad jeźdźca!
 — Czy brat mój widzi, ile jest koni?
 — Tak. Jednego dosiadał, a drugiego prowadził. Miał zatem dwa wierzchowce.

47