Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/302

gdyż nie mogliby nic upolować. Zamienimy nadto starą szkapę Carpia na kasztana, i w drogę!
 — Dokąd? — zapytał Carpio. — Do domu?
 — Cóż nazywasz domem?
 — Nie wiem. Gdzie mieszkasz?
 — Wszędzie i nigdzie.
 — Nie masz posady?
 — Nie.
 — Wielka szkoda! Dlaczegóż to?
 — Nie chciałem.
 — Nie chciałeś? — powtórzył. — Co do mnie, zadowoliłbym się w mej biedzie najmniejszem stanowiskiem! Byłem przekonany, że jesteś na jakimś pięknym urzędzie; wczoraj nawet mówiłem stryjowi, że...
 — Że musisz się błąkać po Dzikim Zachodzie, podczas gdy ja piastuję w ojczyźnie jakiś wysoki urząd.
 — Tak, tak, dosłownie to samo mu mówiłem! Skądże o tem wiesz, Safono?
 — Od ciebie samego.
 — W jakiż sposób? Nic nie rozumiem...
 — Gdyś o tem mówił, leżałem wraz z Winnetou obok w zaroślach. Podsłuchiwaliśmy.
 — Ależ, kochany Sapho, to zupełnie jak w indjańskich książkach!
 — Albo jak w przeżyciach Dzikiego Zachodu. Potem pomówimy o tem wszystkiem szczegółowo.
 — Więc stałeś się westmanem, prawdziwym westmanem?
 — Tak.
 — Dziwna rzec, niezwykle dziwna! Jakeś mógł wpaść na zuchwały pomysł kąpania się w krwi czerwo-

294