Strona:Juljusz Verne-Wyspa tajemnicza.djvu/147

skałami, a stamtąd, idąc po łagodnej pochyłości, wejść na wyniesioną płaszczyznę.
 Za radą Gedeona podróżni zatrzymali się trochę, aby odpocząć i posilić się nieco, gdyż dopiero na wieczerzę mogli zdążyć do Granitowego pałacu. W kilka minut później, siedząc w cieniu pysznych sosen, zajadali resztki zabranej na drogę żywności.
 Siedzieli na miejscu, wyniesionem nad poziom morza o jakie sześćdziesiąt stóp, i mogli objąć wzrokiem dość wielką przestrzeń, lecz i tu nic nie dostrzegli.
 — Ha! — rzekł wkońcu Gedeon. — Chociaż poszukiwania nasze były bezskuteczne, to przynajmniej możemy pocieszać się tą myślą, że jesteśmy jedynymi mieszkańcami i właścicielami wyspy Lincolna!
 — A owo ziarnko śrutu! — zawołał Harbert. — Nie możemy przecie wmówić w siebie, że widzieliśmy je tylko we śnie.
 — O! co nie, to nie! — zawołał marynarz, wskazując palcem ząb ukruszony.
 — A więc jakże to sobie wytłumaczyć? — zapytał reporter.
 — Że niedalej, jak trzy miesiące temu, jakiś statek umyślnie lub mimowolnie przybił do brzegów wyspy — powiedział inżynier.
 — Jakto, Cyrusie, sądzisz, że zniknął bez śladu, zagnany na te ławy piasku?
 — Nie, kochany Gedeonie. Lecz zwróć na to uwagę, że jeżeli nie możemy wątpić, iż jakiś człowiek był niedawno na wyspie, to z drugiej strony przekonaliśmy się, iż obecnie już go niema.
 — To jest, panie Cyrusie — rzekł Harbert — że statek był, lecz już odpłynął?
 — Bez wątpienia.
 — I że straciliśmy bezpowrotnie sposobność wrócenia do Ameryki — dodał Nab.
 — Tak się zdaje.
 — No! to w takim razie wracajmy do domu — zawołał Penkroff, któremu już tęskno było do Granitowego pałacu.
 Zanim jednak powstał, Top, który pobiegł w głąb lasu, zaczął głośno ujadać, a wkrótce potem przybiegł do pana, trzymając w pysku spory kawałek tkaniny, unurzanej w błocie. Nab wziął go w ręce i zawołał:
 — To kawał płótna!
 Top szczekał ciągle i biegał tam i napowrót, jakby zachęcał pana, aby poszedł za nim.
 — Tam musi być coś takiego, co nam wytłumaczy, skąd się wzięło moje ziarnko śrutu! — wykrzyknął Penkroff.
 — Zapewne człowiek — rzekł Harbert.
 — Może raniony! — powiedział Nab.
 — Lub już martwy — dodał reporter.