Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/95

 — Tego nie wiem — odpowiedział Barbicane.
 — Co do mnie — rzekł Ardan — przyznam się, iż gdybym wiedział, jak powrócić, to nie byłbym się puszcał w podróż.
 — Otóż to mi odpowiedź! — zawołał Nicholl.
 — Potwierdzam zdanie Ardana, i dodam, że pytanie to jest dla nas obojętne. Później, gdy uznamy za stosowne powrócić, pomyślimy nad tem. Jeśli tam niema kolumbiady, będziemy mieli przynajmniej pocisk gotowy.
 — Miła perspektywa! kula bez strzelby!
 — Strzelbę i proch można zrobić — odpowiedział Barbicane — bo kruszcu, saletry i węgla nie brak zapewne na księżycu. Zresztą aby powrócić, nie potrzeba nic więcej jak pokonać siłę przyciągającą księżyca, a dość jest przebyć 8.000 mil, aby spaść znowuż na ziemię.
 — Dosyć o tem — zawołał Ardan. — Nie mówmy więc o powrocie! Już i tak zawiele w tej kwestyi rozmawialiśmy, co się zaś tyczy zawiązania stosunków z naszymi towarzyszami ziemskimi, to nie będzie to zbyt trudnem.
 — A to jakim sposobem?
 — Za pomocą bolidów, wyrzucanych przez wulkany księżycowe.