Strona:Juliusz Verne - Na około Księżyca.djvu/268

wetą, dali znak umówiony i Susquehanna przyciągnęła ich przyrząd w przestrzeni jednej mili, uniósłszy go o kilka metrów nad grunt.
 Przeszukali tak całą płaszczyznę podmorską, tumanieni wciąż złudzeniami optycznemi, na które serce im biło z większą gwałtownością. Tu skała, tam jakaś wyniosłość dna, wszystko to wydawało im się pociskiem poszukiwanym, lecz niebawem poznawali omyłkę i znowuż wpadali w rozpacz.
 — Ale gdzież oni są? — wołał J. T. Maston.
 I biedny człowiek głośno przywoływał po nazwisku Nicholla, Barbicana i Ardana, jakby ci nieszczęśliwi mogli go słyszeć i odpowiedzieć przez te grube ściany.
 W takich warunkach odbywały się poszukiwania, dopóki powietrze nie zepsuło się w przyrządzie do tego stopnia, że musieli wypłynąć na wierzch.
 Holowanie rozpoczęło się około 6-ej wieczorem, a ukończyło dopiero o północy.
 — Do jutra tedy — rzekł J. T. Maston, wstępując na pomost korwety.
 — Tak jest — odpowiedział kapitan Blomsberry.
 — Ale już w innem miejscu.
 — Tak.