Strona:Juliusz Verne-Zima pośród lodów.djvu/100

 — Przekleństwo! — zawołał Misonne. — Otwór komina zatkany jest lodem!
 Penellan, zagasiwszy ognisko, usiłował swoim drągiem przebić otwór komina, ale i tu napotkał nieprzebytą zaporę.
 Należało więc oczekiwać okropnéj śmierci, po konaniu w najstraszliwszych męczarniach. Dym dusił gardła biédnych marynarzy, którym jeszcze lada chwila brak powietrza mógł zaprzéć oddech na wieki....
 Marya powstała ze snu, a jéj obecność, która doprowadzała do rozpaczy Jana Cornbutte, dodała odwagi Penellanowi. Dzielny Bretończyk, widząc ją, odezwał się z przejęciem, że niepowinna ona ginąć w sposób tak straszny — że należało szukać wybawienia do ostatniéj chwili.
 — Przyjaciele — rzekła, nie domyślając się całéj okropności położenia — co znaczy ten dym? Czyście rozpalili zawielki ogień?
 — Tak, tak... — wyjąkał Penellan.
 — To widoczne. A przecież ciepła mamy dosyć, więcéj niż kiedykolwiek.
 Nikt nie śmiał powiedziéć jéj prawdy.
 — Urządzi się to jakoś — wtrącił Penellan porywczo — a tymczasem, Maryo, zajmij się