Strona:Jerzy Bandrowski - W płomieniach.djvu/103

jednak, że, jeśli idzie o 16-letniego chłopca, to głos decydujący ma wciąż jeszcze ojciec.
 — Dobrze, ale jak ja mu to wytłomaczę?
 — Czy ty jesteś obowiązany tłomaczyć się przed swoim synem w takich sprawach?
 — E, to są frazesy!
 — Nie, wszystko inne byłoby frazesem!
 — Czy zastanowiłeś się, co on może o mnie pomyśleć?
  — A czy ty zastanowiłeś się nad tem, co ty wobec swego syna reprezentujesz? Jesteś przecie wyższym urzędnikiem, masz złoty kołnierz, jesteś zapasowym oficerem — i ten smarkacz ma cię uczyć lojalności wobec państwa?
 — Ależ tu idzie o sprawę polską!
 — Komu o to idzie? Twój syn ma na myśli tylko swoją ambicję. Gdzież tu Polska? Ma namiętność do samoudręczenia — niechże się dręczy!
 — A rozumiesz ty, że to znaczy złamać w nim to, co w nim jest najszlachetniejszego?
 — Ech, to jest jak pierwszy zawód miłosny! Przejdzie.
 — I ja to mam robić? Ojciec?
 — Więc wyślij go z legją.
 — A możebyśmy tak obaj poszli? Prędzej czy później wezmą i nas. Nie lepiej to pójść z towarzystwem?
 — Po co?
 — Żeby zginąć.
 — Kiedy ja chcę żyć. Ja chcę patrzeć na pogrom Niemców. Ty nie?
 — Wierzysz w to? To nie jest dogmat wiary. To jest rzecz zupełnie pewna, matematycznie obliczona.
 — Tak sądzisz? Wyrzucimy ich z Poznańskiego?
 — Kto — „my“? Austrjacy?
 — Jacy Austrjacy! Trójporozumienie!
 — Czyż ty należysz do trójporozumienia? Jesteś przecież urzędnikiem austrjackim.
 Oto zaczarowane koło, w którem kręciła się wówczas dusza polska w Galicji.
 — Jak wybrnąć z tego bagna? Jak się ratować?
 — Trzeba być mocnym — to przedewszystkiem. A następnie — uczciwie, honorowo, sumiennie należy spełniać swój obowiązek.