Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/216

 — Wiedzcie, bojary — kupcy
 I sługi carskie,
 My zuchy, za lud położymy
 Głowy rycerskie...
 Na to nam życie to dano...
 Płyniemy Wołgą wezbraną...
 Wolność, jak wino, w głowie nam szaleje. —
 Bracia, już dnieje...
 Już płonie zorza różowa —
 Bierz nas, wolności Niżowa —
 Od Kazania do Persji!

 Przyjdzie dzień — i otworzą się wrota
 Dla wszystkich, dla braci i gości,
 I rozśpiewa się drużna ochota
 I rozkwitną błękity radości.
 Przyjdzie dzień — cały lud ruszy w taniec
 Na wieki wieków uścisnął ręce
 Pójdzie w tan książę — pan — oberwaniec —
 By już koniec położyć raz męce...
 Przyjdzie dzień — wszyscy wielką, jedyną rodziną
 Pod jedynem okienkiem zasiędą
 A pieśni się radosne lać będą
 Prosto w serca, grzejące, jak wino.
 Przyjdzie dzień.

 Ale naraz pieśń ucichła.
 Drozdowski wstał.
 Był straszny. W twarzy, białej jak płótno, żarzyło się dwoje czerwonych, krwią nabiegłych oczu. Z przyciętej zębami wargi ciemnym sznurkiem sączyła się na brodę krew. Pod podkutemi oczami lśniły ślady łez.