Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/273

 Tańczyła dokoła nauczycielki, szeleszcząc szkarłatnemi spódniczkami i nadstawiała brudną rączkę.
 — Piękna przyszłość! — dodała Ludka z przekonywującym brzękiem tamburyna. — Wysoki, młody brunet.
 — Wy bezwstydne, małe czarownice! — wykrzyknęła Miss Jellings, biorąc je za plecy i obracając je tak, aby się im móc przyjrzeć. — Coście zrobiły ze swemi buziami!
 — Umyłyśmy je czarną kawą.
 Miss Jellings potrząsnęła głową i zaśmiała się.
 — Kompromitujecie całą szkolę — rzekła. — Nie pokazujcież się posterunkowym, bo was jeszcze zaaresztują za włóczęgostwo!
 — Inko! Ludko! Chodźcie prędko! Karawan już czeka.
 Zuzia pojawiła się w sieni, z zapałem potrząsając swym rusztem. Nie mogąc znaleźć żadnego kostjumu, w ostatniej chwili bluźnierczo przebrała się za św. Laurencję, to jest udrapowała na sobie prześcieradło i wzięła pod pachę kociołek kuchenny.
 — Idziemy! Powiedzcie mu, żeby zaczekał!
 — Płaszczów nie bierzecie? — krzyknęła za niemi Ludka.