Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/181

głośnym okrzykiem i bardzo wyraźnie, niemal donośnie, zapytała:
 — Kto tu?
 W tej chwili dwie dłonie natychmiast zamknęły jej usta.
 — Pst! Cicho bądź! Czyś rozum straciła?
 — Drzwi Mademoiselle są narozcież otwarte i Lordunia siedzi u niej.
 Renia usiadła na jej łóżku po prawej stronie, a Mira Mertelle po lewej.
 — Czego chcecie? — zapytała Inka niechętnie.
 — Przyszedł nam do głowy wspaniały pomysł — szepnęła Renia.
 — Tajne stowarzyszenie! — objaśniła Mira Mertelle.
 — Dajcie mi spokój! — mruknęła Inka. — Spać mi się chce.
 Legła znowu na ciasnem, wolnem miejscu, pozostawionem jej przez towarzyszki. Ale one nie zwracały uwagi na jej niegościnność, lecz zawinąwszy się szczelniej w swe kąpielowe płaszcze, usadowiły się wygodnie i zaczęły mówić. Inka, której pod kołdrą było wygodnie i ciepło — gdy one drżały z zimna — musiała wreszcie użyczyć im sennego ucha.