Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/112

jutro zadała, a on nie wie. Dał sobie słowo, że będzie uważał, i nie udało mu się.
 Fil powiedziałby napewno:
 — Psia kość słoniowa.
 Bo zawsze tak mówi, jak jest niezadowolony.
 Na pauzie Dżek zauważył, że Nelly jest jakaś smutna. Nelly nigdy nie bywa zanadto wesoła. No — dziewczynki, rozumie się, mniej dokazują, niż chłopcy, chyba taka Betty, ale ona jedna. Ale Nelly była naprawdę smutna: stoi przy oknie i tak jakoś patrzy.
 Dżek musi się dowiedzieć, bo jak nie, to może zaraz wejść do kancelarji i powiedzieć, że wszystko pisze Nelly. Nawet woźny powiedział:
 — Ocho, widzę, że się zbogaciłeś: wziąłeś sobie sekretarkę. Ile też jej płacisz?
 Woźny nawet poradził, jak ma ułożyć wszystko w szafie i codzień się pytał, czy Dżek dużo utargował. Oddawał mu też do schowania zostawione przez gapy i niedbalców — pióra i ołówki, bo przychodzili do niego dawniej i zawracali mu głowę.
 Dżek stanął niedaleko Nelly i czeka, aż go zauważy.
 A potem:
 — Czy nie wiesz, co pani zadała na jutro, bo nie słyszałem?
 — Pani kazała przepisać dalej i podkreślić czasowniki. Może jeszcze coś, bo nie uważałam tak bardzo.
 Nie, Nelly ma inne zmartwienie.
 — Może jutro nawet nie przyjdę do szkoły, — mówi Nelly jakby do siebie.