Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/96

 — Wsiadać! — rozkazał wreszcie nauczyciel.
 Dzieci poczęły się tłoczyć, każde z nich chciało zająć pierwsze miejsce.
 — Ach, moja sukienka! — jęknęła Anielka.
 — Chodź, podsadzę cię na wóz, — rzekł nauczyciel. — Ale się dzisiaj pięknie ubrałaś! Czy wszyscy już są?
 — Tak! — zawołali uczniowie.
 — Więc możemy jechać.
 Konie ruszyły z miejsca; dzyń, dzyń, dzyń dźwięczały dzwoneczki, a dzieci wydawały coraz głośniejsze okrzyki.
 Niebo było ciemno-błękitne. Za wysokim lasem ukazała się tarcza wschodzącego słońca. Wznosiło się ono ponad doliną, rozpraszając mroki i śląc do każdego zakątka blask swych złocistych promieni.
 — Hop, hop! — wołały dzieci, gdy blask słoneczny spoczął na ich główkach, — hop, hop!
 Dzwoneczki dźwięczały wesoło i połyskiwały w słońcu, niby szczere złoto.
 — Szczęśliwej podróży! — wołali pracujący w polu ludzie, powiewając chustkami.
 Jakiś wieśniak stał na drabinie, zrywając wiśnie z drzewka.
 — Wysiądźcie na chwilę, to wam dam