Zygmunt IIIci r. 1603 urządza odbywanie sądów na zasadzie prawa magdeburskiego.
Zygmunt IIIci r. 1630 nadaje przywiléj na skład soli i ołowiu.
Władysław IV r. 1634 potwierdza szczegółowe nadania i przywileje miasta.
Michał Korybut r. 1669 potwierdza nadania swych poprzedników; toż samo Jan IIIci r. 1676.
Jan IIIci r. 1680 ustanawia w Nowymtargu skład: soli, glejty, ołowiu i innych towarów, w celu poparcia zamożności miasta.
August IIgi potwierdza prawa i przywileje miejskie r. 1698. Dwa pięknemi odciskami pieczęci ozdobne dyplomata: piérwszy potwierdzenie ogółowe, drugi szczegółowe; oba z pieczęciami większemi.
August IIIci potwierdza przywileje miasta r. 1748; toż Stanisław August r. 1768 i 1772. Prócz tego, w kancelaryi magistratu dochowują się akta wójtowskie i ławnicze od r. 1604 do 1698. Przywileje te, równie jak i szczyrzyckie, zasługują na uwagę i rozbiór szczegółowy, aby je ogłoszono na pożytek dziejów pierwéj, nim je czas lub niewiadomość zniszczy[1].
Herb miasta: S. Katarzyna z mieczem, u jéj stóp orzeł biały ze skrzydłami do lotu. Prócz tego orzeł biały dwugłowny z literą O na piersiach (Oświęcim), i orzeł czarny jednogłowny z głoską Z (Zator); trzy złote korony w białém polu i szachownica.
Kościół w Nowymtargu jest murowany, piękny i obszerny, nad brzegiem Czarnego Dunajca. Oryginalny przywilej erekcyjny Kazimiérza W. z r. 1343, dochowuje się u miejscowego proboszcza, zkąd wkrótce miał być odesłany do archiwum konsystorza tarnowskiego. Dzisiejsza budowa świątyni nie sięga tego
- ↑ PP. Baliński i Lipiński w Starożytnéj Polsce tom II str. 225, przytaczają jeszcze następne przywileje, których tu nie znajdujemy; Kazimiérz W. r. 1346, Dytrykowi v. Teodorykowi Sija pozwala założyć miasto Novum Forum na 150 łanach frankońskich, nadając mu wiele wyliczonych w wspomnioném miejscu przywilejów. Zygmunt I r. 1535 wyznacza za drogę do Węgier gościniec do Orawy idący. Wreszcie oprócz małoważnych stanowień, znajdujemy tu obszerną treść przywileju Zygmunta III z r. 1619, w którym zawiązanemu towarzystwu nadaje prawo dobywania miedzi, srebra i innych kruszców, w okolicy Nowegotargu i Czorsztyna odkrytych. W ciekawych szczegółach określa tu Zygmunt III należne jemu i towarzystwu korzyści. Władysław IV r. 1647 pozwolił każdemu poszukiwać kruszce w téj okolicy. Rozważając piérwszy przytoczony tu z Starożytnéj Polski przywilej ten, któryśmy jako najdawniejszy w kopii oglądali; powstaje sprzeczność, którąby tylko dokładne przekopiowanie i porównanie obu przywilejów usunąć mogło.
