Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/224

— 216 —

radziłem wójtowi odpowiedź: ni jakiej sprawki tu niema — człowiek jest spokojny.
 — I dobry! — zawołała Mańka gorąco. — Całem sercem oddany sprawie ludu wiejskiego.
 — Tego im tam mówić nie potrza — nadmienił Rykoń, chytrze mrużąc siwe oczy.
 — Ale jakże wy? — zacietrzewiała się Mańka — przecie wy go cenicie? kochacie? —
 — Dobry człowiek — przecedził wolno Rykoń przez zęby, jakby zatrzymując dla siebie bliższe wyjaśnienia.
 — Któż teraz w Niespusze zajmuje się gospodarstwem w nieobecności właściciela?
 — Są tacy — uśmiechnął się Rykoń tajemniczo.
 I, dając folgę częściowej swej opinji o Czemskim, rozśmiał się na dobre:
 — Tam z gospodarki tyle tylko, ile z nieba deszczem kapnie, a ziema da z nieprzymoszonej woli.
 — Bo to człowiek zajęty nauką, myśleniem... rozumicie, sąsiedzie?
 — Rozumieć to ja... mogę, panienko. Tylko jeżeli człowiek o jednem myśli, a drugie robi, nie spora to robota. — — O panu Czemskim ja źle nie mówię; naukę ma — kiedy mu się ta nauka lepiej w głowie ułoży, będzie on jeszcze lepszy, niż wielu innych.
 Nie zadowoliła Manieczki ta ocena. Pomyślała, że Rykoń jest zarozumiały, ale i dobry zarazem: krytykuje Stefana, jednak chce się przyczynić do jego uwolnienia. Że jest przytem otwartym