Strona:Józef Piotrowski - Katedra ormiańska we Lwowie w świetle restauracyj i ostatnich odkryć.djvu/004

Zarząd katedry poczuwa się do miłego obowiązku złożenia podzięki Panu Dr. Piotrowskiemu, konserwatorowi Województwa Lwowskiego, za jego monografję w formie wyczerpującego sprawozdania konserwatorskiego o pracach rekonstrukcyjnych naszej katedry.
 Nie wdajemy się w ocenę naukowej wartości tej pracy, ale stwierdzamy z uznaniem, że pietyzm dla tego pomnika sztuki u Autora monografji, jego mrówcza pracowitość i ogromny materjał naukowy — może nawet za obszerny, jak na ramy monografii — a przytem znakomite i bogate reprodukcje fotograficzne, będą cennym przyczynkiem do bliższego zapoznania się z tym jedynym w Europie pomnikiem sztuki ormiańskiej.
 O ile Szanowny Autor poza tematem historycznym zajmuje się oceną restauracji katedry, to z zadowoleniem możemy stwierdzić, że z wyjątkiem małych odchyleń w głównych linjach wytycznych podziela on nasze opinje i zarówno do prac, jak i do projektów naszych odnosi się życzliwie, rozumiejąc w szczególności tak dobrze potrzebę usunięcia baroku, jak i przyjęcia materjału marmurowego z soboru na placu Saskim w Warszawie.
 Co do otrzymanych ze soboru marmurów na tron, ołtarze i ambonę, to zgadzamy się z P. Piotrowskim, iż gdybyśmy te wszystkie części żywcem przyjęli do naszej małej katedry, to rozsadziłyby ją one swoją wielkością i wyglądałyby w niej jak obce ciało. Wtóruje nam jednak P. Piotrowski w swojej broszurze, jak i w tylokrotnych wypowiedzeniach, że o ile te części zindywidualizują się niejako i przystosują do rozmiarów katedry — co się już w znacznej mierze osiągnięło, a jeszcze więcej osiągnie w przyszłości — to nic piękniejszego i stosowniejszego dla wnętrza katedry i stylem i wyglądem osiągnąćby się nie dało.
 Jest to nietylko zdanie P. Piotrowskiego, ale i Komisji centralnej, która przepatrzyła starannie wszystkie plany przerobienia części dawnego soboru, zaaprobowała je i przez usta 4 delegatów komisji, zwiedzających katedrę, ten nasz pogląd zatwierdziła.
 Różne projekty, dotyczące dalszych rekonstrukcyj, o jakich wspomina P. Piotrowski, mają się tak rozumieć, że jako projekty in statu nascendi