Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/19

pora objadowa! — zawołał wysiadając.
 — I gospodarz i gospodyni kochanego gościa otwartemi rękoma i sercem witają! — odezwał się Bolek nadbiegając.
 — A daruj! posądziłem, że poeta zabłąkał się gdzie w lasach, i porozumiawszy się z zakochanym, poszli sobie na przechadzkę, zapomniawszy o sąsiedzie.
 — Kochany panie, na Boga, nie jestem poetą!
 — No, o tem potem, a poczciwa i godna matka twoja?
 — Zaraz, zaraz ci służyć będzie; ale znasz ją pan; chwili spróżnować nie może, poszła do swojego gospodarstwa.
 — Jakże bo ty na to pozwalasz?
 — Czyż mogę się jej sprzeciwić?
 — Prawda i to! święta kobieta, ale musi być uparta... bo to ich rzecz.
 — Zmiłuj się drogi panie, ona!!
 — Wypsnęło mi się... przepraszam, ale widzisz, mając zawsze przed oczyma wzór poczciwości razem i uporu, moją kochaną Domicelkę, wszędzie już widzę ten upor...
 — Gdzież pójdziemy, do mnie czy do mamy?
 — Gdzie chcesz, ale jeśli jej nie ma, to do ciebie, i każesz mi dać wódki.
 Wszedł i kozaczek, którego zaraz po śniadanie posłano; pan Derewiański tymczasem jak najpilniej się krzątał około swej łysiny, i mocno się zajął przed lusterkiem zburzoną architekturą swych włosów.
 — No, a co u was słychać — spytał; — siejesz już hreczkę?
 — O jeszcze wcześnie.
 — Ej poeto! żeby potem nie było za późno.