Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/17

cej się w murowanym domu, siedziba, teraz zajęta przez obcych... Dom duży, wyglądający smutnie, czarno i tak opuszczenie jak inne...
 Aż cztery okna i drzwi z niego na uliczkę wychodzą...
 Drzwi czas zniżył i wygiął, tak, że zwewnątrz się tylko zamykać mogą, u okien wiszą stare z wycinanemi sercami okiennice, których zawiasy się obluzowały, jedne ku dołowi ciężąc, drugie powykrzywiane...
 Ponieważ ulica z czasem się podniosła, a domek wpadł w ziemię, więc do sieni woda z niej po każdym deszczu spływa i kładka od progu do wnętrza stała się nieuchronną.
 Cicho tu i pusto... na strychu słychać gospodarujące wróble i jaskółki...
 Wprawo, drzwi otworzywszy, mamy jednę dążą izbę i alkierz z nią połączony.
 Była-to może szynkownia przed laty... Stoją w niej jeszcze ławy dokoła... Ściany, niegdyś zakopcone od dymu, pozostały, jak były; podłoga pogniła, — powypaczana, chropawa.
 Piec i komin niezgrabny zajmują kąt jeden; w drugim tarczan, ubogą zasłany pościółką. Para stołków drewnianych, małe, potłuczone zwierciadełko na ścianie, trochę porozrzucanej niewieściej odzieży, — ubóstwo, a raczej nędza dokoła...