Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Komedjanci.djvu/113

śnie, żem je zrobił, nikt nade mnie skuteczniej poradzić ci nie potrafi: ab uno disce omnes.
 — Co ja, tobym nigdy nic podobnego nie uczynił.
 — Jestżeś pewnym, że nie pokochasz lub pewnym, że potrafisz z zimną krwią zostać podłym?
 — Ale zlituj się! Tysiąc jest sposobów środkowych... Strzemba byłby wziął dla córki dziesięć tysięcy posagu i wydał ją zamąż.
 — Alem ja ją kochał!
 — Otóż w tem właśnie jest wielkie niedarowane głupstwo.
 Karol ruszył trochę wzgardliwie ramionami.
 — To prawda, — rzekł — mam głupie serce i to mnie, jak ty nazywasz, zgubiło. Ty jestżeś pewnym, że go nie masz?
 — Ja? nic a nic!
 — Jeśli tak, przyznam ci się, tyś straszny człowiek.
 — Tak! dla kobiet.
 — Mnie się zdaje, że kto nie umie kochać kobiety, nie potrafi przyjaciela.
 — Filut; Chciałbyś mnie widzieć razem z sobą w jednej kozie; ale nie! nie! Ja sobie dam radę...
 — Życzę ci, cofnij się, póki pora.
 — Cofnąć się, żeby się śmiano ze mnie?
 — Wołałbyś, żeby płakali?
 — Zdaje mi się.
 — Boję się, żebyś sam nie płakał.
 — Ja?! Ale któż dobrze wychowany płacze?
 Karol od stóp do głowy zmierzył Sylwana i ruszył tylko ramionami.
 — Mój Sylwanie, — rzekł — oducz się twoich burszowsko-lwich pojęć o człowieku i młodości. Serce jest warunkiem życia.
 — Ale cóż ma za związek serce z podobną intrygą?
 — Bez serca, jest to brudna, zwierzęca namiętność.
 — Cha! cha! Doprawdy, od czasu jakeś się ożenił, pogłupiałeś, kochany Karolu! Jesteś moralny jak Marmontel i prawisz o sercu nieznośnie, jak stary romans ośmnastego wieku.