Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Jak się pan Paweł żenił i jak się ożenił.djvu/97

—   89   —

 — Któż to może wiedzieć?
 — Jakto, żebyście wy, Kasprze nie widzieli.
 — Tak mi Boże dopomóż, nie wiem, powiedział, że za pilnym interesem — i — (tu się Kasper nieco zatrzymał) — i że może gości z sobą przywiezie.
 — Jakich gości? — pytał rejent zdumiony. — Cóż to jest?
 — Nawet kazał, żeby mięso było.
 Zdumiał się Sawicz. Nie był on wtajemniczony, ale podejrzenie miał i poszlaki pewne.
 — No! — odezwał się po chwili — bodajbym nie odgadł! filut kanalia! sekret z tego zrobił, a o nim wróble na dachach śpiewają. Zobaczysz Kasprze, że ci jejmość do domu przywiezie.
 Pobladł stary sługa, lecz choć w duchu gniewnym był na pana, przed obcym tego okazać nie mógł, odegrał nie źle obojętność.
 — Któż mu zabroni — rzekł — jeżeli się ożeni toć dla siebie, nam do tego nic; a ja panu powiem jedno, że gdyby do tego przyszło, nie kto winien tylko wy...
 Sawicz się zaczął śmiać mocno.
 — A to może być, bo wesele rzecz zaraźliwa. Gdy u mnie był, okrutnie się do siostry Wydrzynéj przysiadał, gotów ją wziąść, panna piękna i z partesów! z partesów.
 Słowa te rejenta pognębiły do reszty biednego