Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Historja o bladej dziewczynce z pod Ostrej-Bramy.djvu/19

postrzegli Edwarda i mówili dalej, on podsłuchiwał... darujmy mu tę ciekawość.
 — I jakże moja panienko, — mówił głos chrapliwy żebraczki, — to ty tu nocujesz?
 — Już to będzie trzecia noc.
 — Tak sama jedna, pod tą bramą?
 — Ot tutaj.
 — I nie boisz się?
 — A czegoż mam się bać, Matka Boska nademną.
 — Czyżbyś już taki sobie kątka nie znalazła?
 — Miejsca nie mam, a do karczmy nie pójdę.
 — No, no, alećby to taki gdziekolwiek można znaleźć kątek; chyba już grosza przy duszy nie masz, a i tak...
 — Ja się tu sobie modlę i dobrze mi...
 — A zimno?
 — Mam chustkę, a przywykłam do wszystkiego, bom sierota.
 — A dla czegoż to straciłaś miejsce?
 — O! to długa historja!
 — Ta, ta! dla tegoby ją można krótko powiedzieć.
 Dziewczyna milczała, po chwilce.
 — Może panienka i nie jadła?
 — Jadłam trochę w dzień.
 — A nie chce się jeść?
 — Nie; dla czegoż się pytasz?
 — Dałabym ci obwarzanek.
 — Bóg ci zapłać stara! ja go nie potrzebuję, ale jak gdybyś mi go dała, tak ci wdzięczna jestem, tyś sama uboga.
 — Uboga! — odpowiedziała stara, — ale ja już do tego przywykłam! A do tego moja panienko, niechaj ludzie gadają a taki poczciwi i litościwi po świecie