Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bratanki T. 2.djvu/17

 — Tu, mamciu droga i o łosia już trudno, a tam na żubry zapolujemy.
 — Tylkoż mi się nie narażaj.
 Syn ją w rękę pocałował, prosząc, by była spokojną. Stolnikowa pomilczała chwilę i zaczęła zwolna:
 — Powiem ci Felisiu, co za dziwny son miałam téj nocy, muszę dać na mszę za duszę nieboszczyka Piotra Zagłoby.
 Wojski aż się z krzesła schwycił.
 — Cóż to było? rzekł żywo.
 — Śnił się Piotr, ale jakbym go wczora widziała, smutny, zestarzały, niby do naszego domu przybył i o pomoc prosił.
 Wojski pobladł aż.
 — Ale, moja mamciu droga? czyż to być może? zkąd sen taki?
 Staruszka ramionami ruszyła.
 — Sama nie wiem. Gdyście wczoraj z tym gościem, który do was z Rachowéj przybył, jechali do Wojskiego, widziałam was przez okno zdaleka, choć o mroku, na myśl mi przyszedł czegoś Piotr i z tego pewnie sen, ale za duszę dać potrzeba.
 Drżąc pocałował Feliks matkę w rękę.
 — Niech mamcia za jego duszę nie daje, rzekł, nie ma dotąd dowodu, że nie żyje, kto to wié?
 — A przecież się Wit z jego wdową ożenił? dodała.
 Wojski ramionami ruszył, nic nie odpowiadając,