Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Boża czeladka Tom III.djvu/199

 Leon się uśmiechnął.
 — Ojcze mój — rzekł — czyż nigdy nie ma przyjść chwila upamiętania? Któż to powiedział przypowieść o jednej owieczce straconej?
 — Tak, ale nie o koziołku! mój kochany malarzu — dodał ksiądz — boć żeby to była owieczka!
 — Wierzaj mi!
 — A ha! tobie serce! właśnie bym się wybrał dobrze, twojemu sądowi zaufać...
 I rozśmiał się księżyna...
 — No! no! piszcie tam już co chcecie... a Bóg niech robi co łaska jego... ja tam nie myślę mędrować i przemyślać co i jak z kim będzie, bo tego rozum ludzki nie zgadnie nigdy... a Opatrzność nad nami!
 — A teraz bywaj zdrów, i o Apostołach mi pamiętaj.
 To mówiąc ksiądz Ginwiłł nałożył czapeczkępwojąbernardyńską na głowę, i powoli z oranżerji do ałacu pociągnął.
 My za Leonem powtórzym odpowiedź jego na list hrabinej; wpłynęła na nią może i zwykła artyście egzaltacja, i kilka słów wyrzeczonych przez kanonika.
 — „Nie powiem pani, że wolę jej boleść nad wesele, bo mnie każde jej cierpienie równie z własnem dolega — ale wyrazy jej listu, czemu tak przykrego na mnie nie uczyniły wrażenia, jak nie raz uśmiech pani? Ja czuję, przeczuwam, widzę, że chrzest tej boleści obmyje przeszłość i w nowe życie, w nową ją społeczność wprowadzi. Nieszczęśliwy to żywot, który cały jednym płynie uśmiechem i różnofarbną radością; szczęście nas przywiązuje do ziemi, ze skrzydeł odziera, tworzy z nas istoty pospolite i chłodne, a boleść podnosi, uzacnia, dźwiga. Mam prawo mówić o tem bom cierpiał długo i wiele, stracił młodość, wyczerpał w sobie siły... Błogosławię więc cierpieniu pani, i nie obawiając się jego skutków, bo Bóg je odwróci — witam jak zbawczy dla niej żywioł, tę kąpiel łez i potrzebę samotności.
 „Chcesz pani bym jej doniósł o Borowej? ale cóż