Pogłębiał się Alojzy w zakonie i pod względem umysłowym. Lektura poważna zajmowała go już dawniej, teraz umiał z niej korzystać systematycznie; jako scholastyk czynił zadziwiające postępy w teologji; odznaczył się w dysputach, które prowadził taktownie i żywo, unikając już chęci do ośmieszania się, gdyż mu tego zabronili kierownicy — mimo to i tu nie brakło mu nigdy sposobności do skromności i pokory. W rozprawce o Aniołach (do których ten anielski młodzieniec miał nabożeństwo niezmierne), w notatkach o pokorze, w kazaniu o ubóstwie ujawnił wielką głębię umysłu, rozsądek i żarliwość, a także i niewątpliwe wyrobienie literackie. A i kazania, wygłaszane do ludzi ubogich przez młodego kleryka, świadczą, że posiadł on dar wymowy w stopniu wysokim, że zdolny był słowem prowadzić słuchaczy ku Bogu.
Nietylko jednak słowem i myślą, nietylko ciągłą pracą nad kształceniem i pogłębianiem duszy i charak-
