Strona:Ignacy Radliński - Apokryfy judaistyczno-chrześcijańskie.djvu/73

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

bete; mówią o niej, że przepowiedziała czyny Aleksandra Macedońskiego; wzmiankę o niej zrobił Nikanor, który napisał życie Aleksandra. Trzecia — delficka, w Delfach urodzona. Czwarta — Italska, w Cymmerji italskiej; jej syn Ewander w Rzymie świątynie Pana, zwaną Luperkal, założył. Piąta — erytrejska, która i o wojnie trojańskiej przepowiadała, jak świadczy Apollo Erytrejski. Szósta — samoska, właściwie Phyto zwana (przypomnijmy sobie, że u Klemensa Aleksandryjskiego figuruje Phyto bez przymiotnika Samoska), o niej pisał Eratostenes. Siódma — kumejską, imieniem Amaltea, czy też Herofile (Amaltea i Herofile są to imiona dwóch różnych wieszczek u Tybullusa, cośmy widzieli), czy też, jak niektórzy utrzymują, Taraksandra (przypomnijmy sobie, że w liście Klemensa Aleksandryjskiego Taraksandra figuruje samodzielnie obok Kumejskiej); Wirgiljusz zwie ją Deifobe, była ona córką Glaukusa. Ósma — hellesponcka, urodzona w miasteczku Marmessus, w sąsiedztwie miasta Gergicjum, leżącego w granicach dawnego państwa trojańskiego; żyła ona w czasach Solona i Cyrusa, jak twierdzi Heraklides Pontyjski. Dziewiąta — frygijska. Dziesiąta — tyburtyńska (Oraculla Sybillina, curante C. Alexandre, p. 16—19).
Zamyka wiadomości o Sybillach, czerpane z pisarzy chrześcijańskich, świadectwo o nich Suidasa. Autor ten Słownika Encyklopedycznego, będącego dla świata średniowiecznego jedynem źródłem wiadomości o świecie starożytnym, naturalnie odpowiednio Przerobionych, żył prawdopodobnie w X wieku. Oto co w nim znajdujemy:
»Wyraz Sybilla jest rzymski i oznacza wieszczkę. W taki sposób wszystkie przepowiadające przyszłość kobiety tą jedną nazwą są objęte. Sybilli więc, jak to wielu pisało, w różnych miejscach i czasach było dziesięć...« Następuje lista Sybilli, która z małemi odmianami jest zgodna z listą Laktancjusza i autora Przedmowy. O kumejskiej tylko autor dodaje: »jak powiadają, dziewięć ksiąg własnych wieszczeń przyniosła do Tarkwinjusza Starszego, w Rzymie wtedy panującego, z których dziewięciu, będąc przez niego odda-