Strona:Hordubal.pdf/114

 — Nie chowałem się — odpowiada Szczepan ponuro. — Czemu miałbym się chować? Spałem po prostu.
 — A dlaczego nie wyspaliście się w nocy, co?
 — Wyspałem się. Czemu nie miałbym się wyspać, proszę pana?
 — Więc czemu spaliście teraz?
 — Bo nie mam co robić. Dość napracowałem się w służbie.
 — Wczoraj pracował cały dzień, proszę pana. Orał pole — wspomaga syna stary Manya.
 — Was nie pytam — odciął się Biegl. — Idźcie do izby, żwawo, i Michał też.
 — Ach, tak — tak — wzdycha Gelnaj. — A co wy, Szczepanie, na to, co się stało z Hordubalem.
 — Ja mu tego nie zrobiłem! — wyrwał się Szczepan.
 — Więc już wiecie, że go zabili? — zwycięsko wtargnął do rozmowy Biegl. — A któż to wam o tym powiedział?
 — Nikt... — — — Ale gdy człek widzi żandarmów — — — Pomyślałem, że to pewno coś z Hordubalem będzie.
 — A dlaczego akurat z Hordubalem?
 — Ponieważ... ponieważ się pokłóciliśmy. — Szczepan zacina pięści i zęby. — Wyrzucił mnie, pies jeden!
 Biegl jest trochę rozczarowany. — Uważajcie dobrze, Manyo: przyznajecie się więc, że z Hordubalem rozeszliście się w złości.
 Szczepan gniewnie błyska zębami. — O tym wiedzą wszyscy.
 — I chcielibyście się zemścić na nim?
 Szczepan sapnął. — Gdybym go spotkał, sam nie wiem, co bym mu zrobił.
 Biegl zastanawia się przez chwilę. Ze Szczepanem niełatwa sprawa.
 — Gdzie byliście nocy dzisiejszej? — rzucił prosto z mostu.
 — W domu byłem. Tutaj. Spałem.
 — To się pokaże. Czy może kto o tym zaświadczyć?