Strona:Hordubal.pdf/109

 Gelnaj wychodzi na podwórko, otyły i dostojny. — Chodźcie no tu, gaździno Hordubalowa — kto był tej nocy w domu?
 — Tylko ja — i Hafia, ta mała córeczka.
 — Gdzie pani spała?
 — W komorze. Z Hafią.
 — Te drzwi, prowadzące na podwórko, były zamknięte, prawda?
 — Tak, proszę pana.
 — A rano — były zamknięte? Kto je otwierał?
 — Ja sama. O świcie.
 — Kto pierwszy spostrzegł zabitego?
 Polana zaciska usta i nie odpowiada.
 — Gdzie wasz parobek? — ostro pyta Biegl.
 — W domu, proszę pana, w Rybarach.
 — Skąd pani o tym wie?
 — No, ja tak przypuszczam — — —
 — Nie pytam, co pani przypuszcza. Skąd pani wie, że jest w Rybarach?
 — ...Nie wiem.
 — Kiedy był tu po raz ostatni?
 — Dziesięć dni temu. Został odprawiony — — —
 — Kiedy widziała go pani ostatnio?
 — Dziesięć dni temu.
 — Niech pani nie łże! — warknął Biegl prosto z mostu. — Wczoraj się pani z nim widziała. Wiemy o tym.
 — To nieprawda! — westchnęła Polana wystraszona.
 — Przyznajcie się, Hordubalowo — dogaduje jej Gelnaj.
 — Nie — tak. Wczoraj mnie spotkał...
 — Gdzie? — natarł Biegl.
 — Na dworze.
 — Gdzie, na dworze?
 Polana nie wie, gdzie spojrzeć. — Za wsią.
 — Co pani robiła za wsią? Więc co? Prędzej!
 Polana milczy.