Strona:Hordubal.pdf/103

 Około południa Hafia na palcach wchodzi do izby. Hordubal leży z rękoma nad głową i mruga wpatrzony w sufit.
 — Matka pyta, czy czego chcecie? — powtarza, co jej kazano.
 — Ja myślę, Polano — wywodzi Juraj — że Szczepan mógłby wrócić.
 Dziewczynka nic nie rozumie i w zdumieniu szeroko rozwiera gębulę.
 — I jak się macie? — mówi z głębokim wydechem.
 — Dobrze. Grzecznie dziękuję.
 Hafia wybiega na dwór. — Mówi, że dobrze — melduje Polanie.
 — Całkiem dobrze?
 — No tak — przyświadcza dziewczynka.
 A potem nastała popołudniowa cisza. Hafia już nie wie, co ma robić? Matka jej nakazała, żeby była w domu, gdyby gazda czego potrzebował. Hafia bawi się na zaprożu lalką, którą wystrugał jej Szczepan. Nie wolno wychodzić, poucza lalkę, gospodarz się położył, musisz pilnować zagrody. I nie płacz, bo dostaniesz klapsa.
 Na palcach idzie Hafia, aby zajrzeć do izby. Gospodarz siedzi na łóżku i kiwa głową.
 — Co robi matka, Hafio?
 — Gdzieś poszła.
 Hordubal znowu kiwa głową. — Powiedz jej, żeby Szczepan wrócił. A tego ogierka może Szczepan otrzymać z powrotem. Czy chciałabyś mieć króliki?
 — Chciałabym.
 — Zrobię ci klatkę dla królików, taką samą, jaką miał majner Jensen. Ech, Polano, w Ameryce jest takich rzeczy bardzo dużo... Wszystko sam zrobię. — Hordubal kiwa głową. — Czekaj, zabiorę cię z sobą w góry, na połoninę, tam jest taki dziwny zrąb, że nawet Misio nie wie, co by to być mogło. Idź, idź, powiedz matce, że Szczepan wróci.
 Hordubal jest jakiś zadowolony, kładzie się i zamyka oczy. Robi się ciemno jak w chodniku kopalnianym. Buch