Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/120

—   112   —

 — A kto tam?
 — To my — odpowiedział nieznany niewieści głos.
 — Mianowicie, kto?
 — Służąca pani Otockiej i panny Anney.
 Młody człowiek przypomniał sobie dziewczynę, której czarna główka zasłaniała mu w czasie majowego nabożeństwa rozświetlone głosy Angielki.
 — Aha! — rzekł. — Nie boją się to panienki chodzić w takich ciemnościach? Jeszcze którą wilkołak porwie.
 — Nie bojemy się — odpowiedział ten sam głos.
 — A może ja jestem wilkołak!
 — Wilkołak tak nie wygląda.
 Rozpoczęły się śmiechy dwóch dziewczyn, ale obie cofnęły się nieco i w tej samej chwili jasny promień księżyca, który przedarł się przez liście, oświecił białe czoło, czarne brwi i połyskujące zielonawo białka oczu jednej z nich.
 Krzycki, któremu pochlebiły słowa, że wilkołak tak nie wygląda, popatrzył w te oczy i rzekł:
 — Dobranoc!
 — Dobranoc!