Strona:Henryk Sienkiewicz-Nowele tom IV.djvu/115

chodziły, że to może „złe“ śmieje się na bajorach, albo może gomon przesunie strasznym korowodem lada chwila. „Byle bez las, byle bez las — myślała sobie — a tam za lasem zara młyn i chałupa Jagodzińskiego młynarza!“. Biegła więc ostatkiem sił, chwytając w spieczone usta powietrze, a tymczasem upusty niebieskie otworzyły się nad jej głową: deszcz, pomieszany z gradem, lunął jak z cebra; uderzył wiatr z taką siłą, że aż chojary przygięły się do ziemi; las zasnuło mgłą, parą, falami deszczu; drogi ani dojrzeć, a tu drzewa wiją się po ziemi, a skrzypią i szumią: słychać trzask gałęzi, ciemność.
 Rzepowa uczuła, że słabnie.
 — Ratunku! ludzie! — zawołała słabym głosem, ale tego nikt nie słyszał. Wicher wbił jej nazad głos w gardło i zatamował oddech. Wtedy to zrozumiała, że już dalej nie ujdzie.
 Zdjęła z siebie chustę, zdjęła przyjaciółkę, fartuch, rozebrała się prawie do koszuli i okutała dziecko; potem, ujrzawszy wpobliżu brzozę płaczącą, przyczołgała się do niej prawie na czworakach i, złożywszy pod gęstwiną dziecko, sama upadła obok niego.
 — Boże! przyjm duszę moją! — wyszeptała zcicha.
 I zamknęła oczy.
 Burza szalała jeszcze przez czas jakiś, nakoniec opadła. Ale zrobiło się już ciemno; przez przerwy chmur poczęły połyskiwać gwiazdy. Pod brzozą bieliła się nieruchoma ciągle postać Rzepowej.
 — Nau! — rozległ się jakiś głos w ciemnościach.
 Po chwili zdaleka dał się słyszeć turkot wozu i chlapanie nóg końskich po kałużach.