Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/83

 — Oj, panie! zlitujcie się! żona, dzieci! zlitujcie się... bójcie się Boga! Mnie zapłacili, żeby ja to zrobił!
 Wilk puścił go i podniósł, jak dziecko za kołnierz.
 — Kto cię zapłacił?
 — Wielmożny panie! to pan Strączek, żeby go wciornaści! Ja mam żonę i dzieci. Powiada: „Idź ty, Bartek, wyłam Wilkowi drzewa, dostaniesz po złotemu od sztuki. Tak i poszedłem. On powiada: „Drzewka młode, łatwo się złamią”, a to, wielmożny panie, twarde licho, co i bez siekiery nie podolisz.
 — Skąd ty jesteś?
 — Od Hoszyńskich.
 — Bartek! zrobiłem ja ci krzywdę kiedy?
 — Nie.
 — A tyś mnie za co krzywdził?
 — Za złoty od sztuki, wielmożny panie. Nie chciał dać więcej.
 — To pójdziesz ty, Bartku, do sądu na srogie ukaranie i święty Boże nie pomoże, a Strączek swoją drogą mi zapłaci.