Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/69

 — Z księgarnią. Niech się co chce dzieje, ja dłużej nie mogę panu pomagać.
 — Dlaczego? Co to znaczy?
 — A to pokoju nie dadzą!
 — Kto?
 — Od bibliotekarzy wymyślają — wołał żałośnie pan Ludwik — od uczonych wymyślają!
 — Śmiej się z nich, panie Ludwiku.
 — To oni się ze mnie śmieją.
 — Na głupców możesz nie uważać.
 — Strać głowę, komu wierzyć. Oni mówią, że to ja głupi.
 — A tobie, panie Ludwiku, jak się zdaje?
 — I między szlachtą straciłem reputacyę!
 — To nadewszystko!
 — Ucieszyłem się, dowiedziawszy, że i panowie Hoszyńscy zakładają czytelnię, bo myślę: musi to być coś dobrego, kiedy i tacy ludzie się do tego biorą. A tu pan Strączek złapał mnie przed kościołem i wobec całego świata nawymyślał: „Ty Ludwisiu (powiada) głupi byłeś i będziesz. Ty (powiada) w to się nie wda-