Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/324

kich sił, nie więcej jednak, jak parę godzin.
 Koło drugiej rozbudziłem się nagle.
 Z początku nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie jestem, po chwili jednak strząsnąłem z głowy zdrętwiałość i spojrzałem w okna, naprzeciw których leżały nasze posłania.
 Słaby różowy odblask, jakby zorzy, świecił przez szyby.
 Ale nie była to zorza, była to łuna dalekiego pożaru.
 — Pali się — pomyślałem, nie myśląc zresztą wstawać z ogrzanego posłania. Muszą się bić w tamtej stronie.
 Tak też i było.
 Wkrótce uszu moich doszedł daleki, daleki odgłos strzałów rotowych.
 Strzały te odległe, przytłumione, a szybkie i prawidłowe, jak muzyczna gama, to ustawały chwilami, to odzywały się z nową energią.
 W przestankach słyszałem chrapanie Marxa.
 Po niejakim czasie zdawało mi się, że strzały się zbliżają, przytem jeden i drugi