Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/246

 — Mamy dość, ale robotnik, to człowiek jak my i bliźni nam. W innych fabrykach, gdy robotnik umiera, dzieci pozostają bez chleba, u nas inaczej.
 — Jakże jest u was?
 — Dyrektor los wdów i sierot zabezpieczył ze składek ogólnych.
 Jasiowi smutek ścisnął serce: czemże on był przy owym Iwaszkiewiczu?
 Ale zarazem budziło się w nim dziwne uczucie szacunku dla współzawodnika. Uczucie to sformułował Jaś w ten sposób:
 — Chciałbym posiadać przyjaźń takiego człowieka.
 — Przejdźmy do szlifierni, jeżeli pan chcesz? — pytał inżynier.
 — Nie, panie! wyjdźmy już, bo ochrypnę i ogłuchnę zarazem.
 — Piękny widok jest w kuźni.
 — Nie, mam już dosyć.
 Wyszli na dziedziniec fabryczny; na dworze już mrok padał, ale było jeszcze dość widno.
 — Oto właśnie — rzekł inżynier — przechodzimy koło kuźni; rozdymają te-