Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/158

ta wypasł koniczynę, albo wzion zboża z pola, no to wzion, nie ukradł.
 Książę Antoś wziął się aż pod boki ze śmiechu.
 — Człeku, bój się Boga! to przecie jedno.
 — Nie, jaśnie panie, złodziej to taki, co pieniądze kradnie.
 — Szczególna filozofia — zauważył Maszko.
 — Jasiu! — zawołał książę Antoś — jutro rozmówicie się w Złotopolu, a teraz temu każ dać wódki i niech zostanie, a reszta niech sobie idzie do djabła. Poczekaj-no, mój człowieku, dostaniesz wódki, boś zuch! ale powiedz mi jeszcze, czy ksiądz wasz nic wam o tem nie mówił, że jak kto „wzion”, to to samo, jakby ukradł?
 Chłop widocznie nie miał ochoty do gawędy; na twarzy znać mu było frasunek; ale jużto może wódka, jużto nadzieja przemówienia jeszcze raz w interesie gromady, skłoniła go do odpowiedzi:
 — Jegomość nie mówili o tem nic.
 — No, a o czem jegomość mówili?