Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/141

 — Tak; łaskawa pani! właśnie mówiliśmy o fabryce.
 — Musi to jednak być panu przykro siedzieć od rana do wieczora między robotnikami?
 — Nie, pani.
 — A jednak są to ludzie bez wychowania; wystawiam sobie, jak straszne muszą mieć maniery.
 Iwaszkiewicz uśmiechnął się.
 — Przy młotach i ogniskach, buchających skrami, mają wcale odpowiednie.
 — Trudno jednakże podobać sobie w takich zajęciach.
 — Ja tam miłuję je z całej duszy. Przyczem (tu oczy Iwaszkiewicza ożywiły się) robię teraz wielką próbę, która jeżeli się uda...
 — Przyniesie panu wielkie dochody?
 — To może nie. Jest to rzecz inna. Pragnę usunąć wszystkich ludzi obcych z fabryki, a mieć robotników swoich, tuziemców. Przez to mam nadzieję wszczepiać powoli między nas zamiłowanie przemysłu. A u nas potrzeba podnosić przemysł.