Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/112

pewne zakłopotanie na twarzach obydwóch: zgadłeś, przyszła na nich ciężka chwila.
 — Wiele ci może zostać po zajęciu Złotopola? — spytał znowu Rossowski.
 — Nic.
 — Nic zupełnie?
 — Te trochę gratów.
 Widocznie niedola, o której mówili, miała na imię: ubóstwo. A jednak na pozór nic nie zdawało się go zapowiadać: ubrania na nich były pierwszej mody; fotele, na których siedzieli, aksamitne, mieszkanie umeblowane ze smakiem i dostatkiem; przed nimi stała elegancka zastawa do śniadania. Nic nie brakło, chyba wesołości u rozmawiających.
 — Więc cóż tedy myślisz robić?
 — Mówiłem ci, że nic nie wiem.
 — O! ciężkie czasy, w których nawet ludzie tacy, jak my, muszą sami o sobie myśleć.
 — Ciężkie! — potwierdził Złotopolski.
 — Z Bujnickiemi nie możemy skończyć?
 — Choćby dziś. Matka jest za mną, a panna pewno nie ma nic przeciw.