Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/127

przeszkadzać nowym atakom zaborczym, skierowanym obecnie do porucznika i że ta oryginalna zabawa obejdzie się zupełnie bez jego udziału.
 Wyszedł z pod obwisłych konarów jesiona i poszedł w stronę domu.
 Był zamyślony, nie z powodu straconej okazji pod jesionem, ale z powodu, że w tej księżycowo wyskokowej atmosferze budziły się różne refleksje.
 ..Bawimy się nieźle! początki ciekawe!
 A potem ni z tego ni z owego przyszły mu na myśl czasy, kiedy było i bogato i nawet hucznie wśród ziemiaństwa, a jednak jakoś spokojniej, czy może wytwórniej.
 ..Ba, mamy przecie swobodę!
 Dochodząc do dworu usłyszał muzykę i śpiew. Z otwartych okien lała się melodja swawolnej śpiewki. Głos kobiecy dodawał do tej melodji bardzo frywolne słowa z brawurą i zacięciem. W oknie salonowem siedziała powstać kobieca, pod oknem zaś od strony ogrodu na werandzie ciemniały jakieś postacie. Strzełecki podszedł bliżej. Ujrzał kilku mężczyzn stłoczonych w grupie zwartej. Zdziwił się i jeszcze się przybliżył. Wszedł na werandę. Wtedy zobaczył, że mężczyźni obcałowywali po kolei zwieszoną na zewnątrz, obnażoną rękę siedzącej w oknie kobiety aż po osadę ramienia.
 — Panie, do ogonka! — szepnął jeden z roześmianych amatorów, pociągając Jerzego do grupy.
 Strzełecki poznał panią Bójską.
 — Słyszy pan, pani Kamila śpiewa przy akompaniamencie swego męża, a że przecie i nam się coś należy...
 Wtłoczyli Strzełeckiego do środka, gdzie znajdował się i pan Adam.
 Praktykant szepnął do ucha Jerzemu.
 — Pański pocałunek odczuje napewno.
 — Wątpię! Nie zdążyła go poznać.
 Gdy kolej wypadła na Jerzego cmoknął głośno w powietrzu i wycofał się z grupy. Pani odwróciła głowę do okna, półprofilem i, w tekście śpiewu rzuciła krótkie pytanie: