Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/106

 — Dlaczego? Objechałem folwarki tak samo jak codziennie.
 — No to pan się chyba w czapkę niewidkę ubrał, bo pani Bójska do szczętu zamęczyła Trystana, pędzając się za panem po polach i zagajnikach. Wróciła zła okrutnie. Na mnie napadła.
 Strzelecki zmarszczył brwi.
 — Za cóż na pana?
 — A czy ja wiem? Pewno dla tego, że się pierwszy nadarzyłem. Będzie się pan miał z pyszna, taka zła!
 — Nic mię to nie obchodzi. Mam dziś wypłatę czeladzi, idę do siebie i tam będę jadł kolację.
 — Aha, pewno! tylko, że goście przyjechali.
 — Znowu? Skaranie z tymi gośćmi!
 — Ba! ale pan nie wie, kto przyjechał.
 — Naprzykład? może ten obiecywany ciągle minister?
 — Gdzież tam! Przyjechali państwo Zachłańscy.
 — Kto taki?
 — Zachłańscy z Pławic, dalsi sąsiedzi Zdołczyc. Ona z domu Słucka, pani Justa. Przecie pan ją zna.
 — Owszem znam. Wesoła osoba?
 Praktykant uśmiechnął się dowcipnie.
 — Ona się strasznie ucieszyła, jak się dowiedziała, że pan tu jest, tylko dała do zrozumienia nam wszystkim, że pana to spotkanie pewno zmiesza.
 Strzelecki wybuchnął śmiechem.
 — Dlaczego?
 — No, bo przecie pan był jej konkurentem.
 — Ja?! Co pan komponuje, panie Adamie?
 — Doprawdy, że ona sama tak mówiła, że pan jakoby na kresach kochał się w niej na zabój, że panu dała dwa kosze i że pan straszliwie rozpaczał.
 — Zwarjowała baba! Niech mi pan nie opowiada takich bzdur!
 — Pan nie zna pani Justy? Przecie w jej mniemaniu wszyscy się w niej kochają. Mówiła raz zupełnie otwarcie, że gdyby była cokolwiek ładniejsza, rozumie pan?