Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/125

Olgi podziałał na niego niezwykle. Spojrzał na dziewczynę zdumiony i jakby nieco strwożony.
 — Ale ty kniażna do gienierala podobna no, no!!!
 Gdy Roman zeskoczył również, Olga rzekła do niego po rosyjsku.
 — Idź na brzeg polany i zobacz czy nikogo niema przy ruinach. Stąd jeszcze czas uciekać, gdyby tam kto był.
 — Ot prawdu każe! Ty mądra kniażna — rzekł chłop.
 Pobóg, zdziwiony trochę, odszedł w stronę otwartego wylotu lasu.
 — Piękny twój żenich, kniażna... mądra ty, że wolała jego od Borysa. A on co, kniaź może jaki, a?
 — Kniaź — odrzekła Olga głucho.
 — A czego ty tak na mnie patrzysz strasznie?! — spytał chłop z nagłym niepokojem.
 — Tam ktoś w lesie — szepnęła Olga zmienionym głosem — patrz, na lewo, może to oni?
 Chłop odwrócił głowę w tę stronę gwałtownie, wypatrując bacznie.
 Dał się słyszeć suchy trzask i... ciało chłopa opadło martwe jak wór u stóp Olgi.
 Gruzinka wystrzelony browning schowała z flegmą do kieszeni zasunąwszy bezpiecznik.
 Pobóg, który usłyszał strzał zawrócił i podszedł krokiem prędkim. Zatrzymał się nagle, oczy utkwił w trupie chłopa z przestrzeloną skronią.
 — Co to znaczy? — spytał drewnianym głosem, chwytając swój rewolwer.
 Oglądał się zdumiony.
 — Kto go zabił?
 — Ja! — odrzekła Olga blada jak widmo.
 — Ty?
 — Ja.
 — Olga! dlaczego to zrobiłaś?