Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/160

Zaręczyłaś się z Brochwiczem dlatego, aby pobudzić ordynata do czynów stanowczych.
 Lucia spuściła oczy, usta jej drżały.
 — Co i kiedy między wami zaszło, nie wiem, ale sądzę, że w Głębowiczach na jesieni przekonałaś się, że ordynat... nigdy ciebie nie kochał. Odgadłem to po tobie i po wuju. Cierpiałem, bo chciałem dla was szczęścia. Ale cierpiałem stokroć więcej po otrzymaniu zawiadomienia o twym fatalnym ślubie. To mnie zdecydowało; moje zamiary stały się już niewzruszone. Jestem — i nie pozwalam! Brochwicza nie zaślubisz.
 — Draźnisz mię, mój drogi! Proszę, abyś nie interesował się mną. Co robię, to robię z rozmysłem.
 — Ale ratunku pragniesz — rzekł Bodzio.
 Lucia zrozumiała, że się wikła niepotrzebnie. Lęk się wzmógł.
 — Czekałaś ocalenia. Lecz kto cię miał ratować?
 — Nikt do tego nie ma prawa! — wybuchnęła nieszczerze ale z rozpaczą.
 Bohdan chwycił ją za dłonie, rozpalone jak płomienie.
 — Ja mam prawo i wyzyskam je — rzekł z energją.
 — Jakie... prawo?
 — Bo cię kocham!
 — Ty... mnie?!
 — Tak.
 Patrzyli na siebie prawie bez tchu. Bodzio był zmieszany i wzruszony. Fale uczuć przelatywały przez jego twarz szczupłą, lecz męską.
 — Czy to litość, czy sposób na zatrzymanie mnie od... fałszywego kroku? — spytała Lucia cała drżąca.
 Michorowski ręce jej ucałował. Głos mu się giął, gdy zaczął mówić:
 — Luciu, wybacz mi nagłość wyznania. Kochałem cię oddawna, lecz nie było to jeszcze uczucie uwypuklone; nie pojmowałem sam siebie. Szczęście, któreś widziała w małżeństwie z ordynatem, chciałem ci uczynić realnem. Cierpiałem, że się łudzisz, ubolewałem nad tobą i nad nim. Bo widzisz — Waldemar Stefcię kochał prawdziwie, to była miłość wyjątkowa i trwała. Pozostała świętą. Ty tak nie kochałaś. Prawda?...
 Lucia zaczęła mrugać powiekami.
 W duszy jej coś się łamało, coś zapadało w przestrzeń, z której spływał ciepły strumień ukojenia. Otucha wielka; nadzieja