Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/155

 Lucia pozostała bez ruchu. On podszedł i wziął jej ręce.
 — Bodziu! Skąd ty... tu!... — spytała z przerażeniem.
 — Przyjechałem, aby ratować ciebie, kuzynko...
 — Mnie... ratować?
 — Tak.
 Lucia patrzała, jakby nie rozumiejąc.
 Przerażenie jej rosło.
 Spazmatyczny śmiech runął z jej piersi.
 — Mnie ratować?! Ha! ha! za późno! Mój ślub za kilka dni.
 — Otrzymałem zaproszenie i na szczęście zdążyłem, aby zerwać to małżeństwo. Nie wierzyłem do ostatniej chwili, że popełnisz taką... niegodziwość.
 — Bohdanie!
 — Tak, niegodziwość. Ale ja na ślub nie pozwalam! Ślub się wasz nie odbędzie, bo to byłoby zbrodnią.
 Baronówna wyrwała ręce z jego uścisku. Brwi jej się zbiegły.
 — Jakiem prawem to robisz? Kto cię upoważnił? — zawołała wzburzona.
 Bodzio zapłonął.
 — Prawem jest mi moja własna pewność, że czynię dobrze, że cię zatrzymuję w tym szalonym, nieprzytomnym pędzie do zatraty, że pragnę twego szczęścia. A na twą zgubę nie pozwolę!
 — Jeśli chcę jednak zatracenia?
 — Kłamiesz!
 — Chcę! i dopnę celu.
 — To nie cel, to upór, to kaprys... To... zemsta.
 — Bodziu! Jak śmiesz?!...
 Michorowski delikatnie objął palcami jej dłonie, zajrzał głęboko w oczy dziewczyny. Ona znieruchomiała. Usiadła na fotelu, Bohdan zajął sąsiednie miejsce.
 Oboje milczeli.
 W duszy Luci rozsnuwał się niepokój, owładnęła nią nagle trwoga, jakby chęć do ucieczki. Bała się spojrzeć na Bohdana, by w oczach jego nie odczytać wyroku na siebie. Ten Bodzio, wesoły kuzynek, odrazu w umyśle jej spotężniał, stał się nowym i ciekawym.
 Nawet zastraszającym.
 — Poco on przyjechał... Co znaczą jego słowa?...